آشنایی با شنای موزون (سینکرونایز)
سينكرونايز روايت يك داستان است نه روي سن كه در آب، نه با ديالوگ بلكه با حركات ژيمناستيك به صورت ريتميك و هماهنگ. داستانهايي كه در سينكرونايز به تصوير كشيده ميشود، معمولا شرح واقعهاي است كه بر يك موجود دريايي، يك رود، دريا و يا موضوعات مشابه گذشته. در اين داستانها تمامي شخصيتها دريايي هستند. به اقتضاي داستان شايد شخصيتهايي جديد اضافه شوند ولي شرط پذيرش آنها دوزيست بودن و يا سازگار بودنشان با آب است.
سينكرونايز در طول سالها، دستخوش دگرگونيهاي اساسي شده واكنون بيش از هرچيز بر حركات ژيمناستيك و آكروباتيك متمركز است.
تمرين دختران، ريتميك و هماهنگ با موسيقي است. آهنگي كه انتخاب ميشود بايد فلسفهاي مشابه با داستاني داشته باشد كه قرار است از طريق سينكرونايز روايت شود.
براي آنكه مخاطب شخصيتهاي داستان را بشناسد، بسته به ابتكار مربيان تيمها، روي لباس دختران طراحيهايي ميشود، به اين ترتيب ماه از مارمولك قابل تميز است.
دختران بايد آنقدر با ريتم تمرين كنند كه به هماهنگي برسند.
سينكرونايز در ايران از سال 80 رسميت يافت و همچنان در حال گسترش است.
به جز استان تهران، استانهاي زنجان، اصفهان، آذربايجانشرقي و غربي، خراسان رضوي، سمنان، قزوين، كرمانشاه، سيستانوبلوچستان، كهكيلويهوبويراحمد، هرمزگان، كرمان، فارس، گلستان و البرز هم در اين رشته فعال هستند.
آشنايي دختران با وجه هنري سينكرونايز، محبوبيت آن را در ميان شناگران روزافزون كرده است.
در ايران ورود به شناي موزون محدوديت سني ندارد.
از گروه سني 12 و زير 12 شروع ميشود، تا هر سني كه شناگر احساس كند، كشش اين كار را دارد.
مي گويند دخترانهترين رشته ورزشي دنياست. به همين دليل است كه براساس قوانين فدراسيون جهاني، معدود مرداني كه در برنامههاي نمايشي با تيمهاي زنان همراه ميشوند، در مسابقات جهاني و المپيك جايي ندارند.
رشتهاي با ظرافت فراوان كه تلفيقي كامل از هنر و ورزش را به نمايش ميگذارد و بعد هنرياش حتي بيشتر از ژيمناستيك ريتميك كه ورزشكاران با استفاده از توپ، نوار و حلقه تواناييهاي شان را به نمايش ميگذارند، به چشم ميآيد.
نجواي ماهيان زير نورمهتاب، رقص دست در دست هم. آب هم با پايكوبي آنان همنوا شده؛ موج روي موج. رقص آب، رقص ماهيان، آواز شاد، سرمست ميشوي از اين همه همآوايي. ياس اينجاست. دختركان سفيدپوش در آبي آب ياس غرق شدهاند بسان ماهيان. لحظهاي روي آب رها ميشوند و لحظه ديگر با پيچش پايي يا دستي دور نيلوفراني خيالي، صحنهاي بكر خلق ميكنند.
سال 80 بود كه سينكرونايز با سوفيا ساربان مدرس مصري به ايران آمد.
«Synchronized swimming» را در ايران با يك ترجمه لفظي شناي موزون مينامند و البته برخي نام آن را «باله در آب» گذاشتهاند با اين حال فعاليت اين رشته المپيكي در ايران آنقدر بي سر و صداست كه خيليها از فعاليت 7 ساله آن، برگزاري مسابقات قهرماني كشوري و حتي انتخاب نفرات تيم ملي خبري ندارند.
شايد مهمترين دليل اين مساله آن باشد كه سينكرونايز ايران هنوز آنقدر آماتور است كه حتي بين رشتههاي مسابقات زنان كشورهاي اسلامي هم گنجانده نشده.
با اين حال پس از گذشت نزديك به 10 سال از آغاز فعاليت شناي موزون در ايران و در شرايطي كه بعد از ادغام انجمنهاي ورزشي بانوان در فدراسيونهاي ورزشي، اينك ورزشكاران اين رشته زير نظر كميته سينكرونايز فدراسيون شنا فعاليت ميكنند.
ديگر آموزش اين رشته حالت قانونمندتري به خود گرفته است و به نظر ميرسد همه چيز روال بهتري دارد.
دختران شناگر ايران 7 سال پيش و زيرنظر رشيدي مسئول سابق كميته شناي موزون، آموزش سينكرونايز را به صورت تجربي شروع كردند. تماشاي فيلم مسابقات جهاني و المپيك، تنها مدرس و منبع آموزشي آنها بود و اينك پس از برگزاري 4 دوره كلاس با مدرس خارجي ايران حتي مربي بينالمللي سينكرونايز هم دارد.